Όταν οι νύχτες φαντάζουν μεγάλες και κρύες, όταν οι σκέψεις πια δε χωράνε στο μυαλό, όταν οι λέξεις είναι λίγες, όταν το κλάμα δεν έχει πια δάκρυα, όταν το γέλιο μοιάζει ψέμα, όταν οι ώρες γίνονται στιγμές και οι στιγμές αιώνες, όταν οι μνήμες είναι τόσες που πια μετατρέπονται σε αχνή συννεφένια λήθη...
Υπάρχει πάντα ένα σωτήριο καταφύγιο. Πάντα ζεστό και πάντα διαθέσιμο. Μια παλιά αγαπημένη καλή ταινία μπορεί να κάνει θαύματα. Και, να σου πω ένα μυστικό; Αν η μία ταινία δεν αρκεί, μπορείς να δεις και δεύτερη. Ακόμα και τρίτη.
Εσύ, που πάντα ζεις στο δικό σου κόσμο, εσύ, που πάντα ελπίζεις για το καλύτερο, εσύ, που πάντα πιστεύεις ότι οι δυσκολίες στο περιβάλλον μπορούν μόνο να σε κινητοποιήσουν και να προκύψει μια λάμψη μες στην καταχνιά, εσύ, ξύπνησες με έναν εφιάλτη.
Μέσα στον ιδρώτα και το άγχος, πετάχτηκες με σπασμούς και αναφιλητά. Συνειδητοποίησες ότι ήταν εφιάλτης, όνειρο, φαντασία, πλανεύτρα μάγισσα κακιά. Συνειδητοποίησες και προσπάθησες να το αποτινάξεις από πάνω σου κουνώντας χέρια και πόδια, με απελπισία. Κι όμως, δυσκολεύτηκες να ξυπνήσεις. Βαθιά μέσα σου ένιωσες πως αυτή κατά βάθος είναι η αλήθεια. Με πόνο, αισθάνθηκες αυτήν την πραγματικότητα να σε κυριεύει, να καταπλακώνει τον κόσμο, και τον κόσμο σου μαζί.
Στο όνειρο, βρέθηκες μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Αντίκρισες μια εικόνα παρακμής, ερήμωσης, κούρασης και εγκατάλειψης. Δε διέφερε πολύ από την εικόνα που βλέπεις στην τηλεόραση. Για το τέλος, τεράστιοι παχουλοί πολιτικοί σε χλεύασαν και φουσκωμένοι αστυνόμοι-φύλακες αποπειράθηκαν να σε παρενοχλήσουν, λέγοντας πως έτσι κι αλλιώς ο βιασμός είναι κάτι που δέχεσαι αδιαμαρτύρητα. Χρόνια τώρα, όπως και τα άλλα μικρά ανθρωπάκια σαν κι εσένα.
Στην πράξη, δεν υπάρχει πια τίποτα που να νιώθεις θετικό εδώ. Θεσμικά και κοινωνικά μιλώντας. Υπάρχουν ακόμη τα πράγματα και οι άνθρωποι που αγαπάς, ναι. Υπάρχουν ακόμη αυτά που σε εμπνέουν. Έχουν πληθύνει όμως επικίνδυνα αυτά που σε πνίγουν, αυτά που σε φοβίζουν, αυτά που σε σπρώχνουν και αυτά που σε διώχνουν. Και αναρωτιέσαι: γιατί; Και αναρωτιέσαι: πώς φτάσαμε ως εδώ;
Ένα χρόνο πριν, ξημερώματα Κυριακής, γεννήθηκε αυτό εδώ το κουτί σκέψεων, αναμνήσεων και συναισθημάτων. Ένα χρόνο πριν, αναζητώντας απεγνωσμένα μια έξοδο από τη συσσωρευμένη ένταση, αναζητώντας μια ανάσα από τη φορτισμένη καθημερινότητα. Ένα χρόνο πριν, ψάχνοντας τη χαμένη ηρεμία, κυνηγώντας τις εύθραυστες ισορροπίες. Όχι, δεν ήξερε τί ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει αυτό το μπλογκ. Ακόμα δεν ξέρει, εδώ που τα λέμε. Ξέρει όμως ότι θέλει να μεγαλώσει, χωρίς βιασύνη αλλά με πάθος. Ξέρει ότι θέλει να εξερευνήσει, να αναλύσει, να θυμηθεί, να ξεχάσει, να συγκινηθεί και να γελάσει όσο πιο πολύ μπορεί. Να αποφορτίσει ψυχή και πνεύμα και να ξεκινήσει πάλι. Συνέχεια.
Ξέρει ακόμη ότι χρωστάει ένα γιγάντιο ολόψυχο ευχαριστώ σ' εσένα που διαβάζεις τώρα. Και σ' εσένα, που σου αφιερώνει μυστικά κάποιες αράδες. Και σ' εσένα, που ξέρει πια πότε συμφωνείς και πότε όχι. Και σ' εσένα, που δεν ξέρω το όνομά σου. Και σ' εσένα, που θέλεις να είσαι αόρατος. Υπάρχεις όμως. Και μέσα από σένα υπάρχει και η μικρή μου παπαρούνα.
Μια αγορά. Μια απλή καθημερινή κλειστή αγορά, σε μια απλή κοινή μέρα. Με απλό, καθημερινό και βιαστικό κόσμο. Με κόσμο που κάνει απλά ψώνια, αγχωμένος, θυμωμένος, χαρούμενος, ανέμελος, σκεφτικός, ερωτευμένος, αφηρημένος. Ξαφνικά, μέσα από τους ανθρώπους, ανάμεσα στους πολυάσχολους πωλητές, πίσω από υπαλλήλους που κουβαλάνε τρόφιμα, ξεπετάγονται τραγουδιστές της όπερας. Περπατάνε δίπλα τους, τραγουδούν, χαμογελάνε, χορεύουν μαζί τους. Για λίγα λεπτά, όλα σταματούν, για λίγα λεπτά, όλοι κοιτάζουν έκθαμβοι. Για λίγα λεπτά, όλοι ακούνε μουσική.
Αμηχανία, ασφαλώς, υπάρχει. Γιατί η τέχνη, η μουσική, το θέατρο, η παράσταση, το πηγαίο ή στημένο δρώμενο, δεν είναι μέρος της ζωής. Είναι ένα κομμάτι ξεκρέμαστο, ξεκομμένο από την καθημερινότητα. Η τέχνη είναι για το μουσείο, οι πίνακες για την γκαλερί, ο πολιτισμός για το θέατρο, η καλή μουσική για τα σοβαρά κονσέρτα, η όπερα για τη Λυρική, οι καλές ταινίες για τους κουλτουριάρικους εναλλακτικούς κινηματογράφους. Εκεί όπου όλοι φοράνε τα καλά τους, ετοιμάζονται κατάλληλα και μπαίνουν σε "λειτουργία πολιτισμού", παίρνουν τη δόση τους και μετά τέλος. Τέλος. Είναι ελεύθεροι να να κάνουν τα ψώνια τους, να πάνε στις δουλειές τους, να οδηγήσουν, να βρίσουν στο φανάρι, να σπρώξουν τον κόσμο στο λεωφορείο, να ποδοπατηθούν για να μπουν πρώτοι στο μετρό, να πάνε για καφέ και να συζητάνε μεγαλόφωνα αναλύοντας τα κουτσομπολιά των ημερών.
Όταν, όμως, οι τενόροι και οι σοπράνο είναι άνθρωποι σαν κι εκείνους; Όταν ξεπροβάλλουν στο πλάι τους ανέλπιστα, ντυμένοι με φόρμα εργασίας; Όταν αντί για πολυτελές θέαμα η όπερα θυμίζει μεσαιωνικό θέατρο δρόμου;
Είναι το απρόβλεπτο, η έκπληξη, το διαφορετικό που κανει το θαύμα του. Αυτό που κάνει το χρόνο να σταματήσει, το χώρο να ξεχαστεί, το περιβάλλον να γίνει οικείο. Είναι αυτό το ίδιο απρόβλεπτο που μας θυμίζει αυτό που ίσως έχουμε ξε-χάσει. Να αναζητάμε την ποιότητα, την αλήθεια και την ομορφιά στις απλές, μικρές, καθημερινές μας στιγμές. Γιατί είναι οι στιγμές που απαρτίζουν τα χρόνια, είναι οι στιγμές που (απο)δομούν την ευτυχία.
