χαμένοι (;) στη μετάφραση

Σκέψεις. Πράξεις. Κινήσεις. Χειρονομίες. Λόγια. Επικοινωνία.
Προτού η σκέψη σου φτάσει σ' εμένα, μεταφράζεται. Μεταφράζεται μέσα στο μυαλό σου, από σκέψη σε λέξη ή σε κίνηση, σε βλέμμα ή σε αναστεναγμό. Μεταφράζεται μέσα στο μυαλό μου, από ερέθισμα, ήχο, κίνηση, άγγιγμα, μυρωδιά, εικόνα, γεύση, σε σκέψη. Δική μου σκέψη. Η δική (σου) μου σκέψη πυροδοτεί άλλη σκέψη, χιλιάδες νευρώνες κινούνται ασταμάτητα. Μεταφράζεται σε αντίδραση. Σε λέξη ή σε κίνηση, σε βλέμμα ή σε αναστεναγμό. Τη λαμβάνεις ως απάντηση. Μεταφράζεις ξανά σε σκέψη (μου) σου.
Προβάλλω τον εαυτό μου σ' εσένα. Αντικαθιστάς ψήγματα της εικόνας μου με καθρέφτες. Στο μυαλό μου υπάρχεις όπως ποτέ δεν ήσουν πραγματικά. Η εικόνα σου για μένα είναι δική σου, ολόδική σου. Μοναδική.
Γι' αυτό είναι οι σκέψεις. Για να πλέουν ελεύθερες στο διάστημα, να ισορροπούν σε τεντωμένες κινήσεις, να κρέμονται από λόγια που έμειναν μετέωρα, να κρύβονται πίσω από προσηλωμένα βλέμματα. Να συναντούν άλλες σκέψεις και να συνάπτουν δεσμούς ελευθεριάζοντες. Να κάνουν οικογένειες και παιδιά. Να ελευθερώνονται και να συνεχίζουν το ταξίδι τους.
Είναι ανάγκη να σκεφτώ ό,τι μου δίνεις, να επεξεργαστώ και να μεταφράσω. Κάπως ετσι το νόημα γίνεται πλουσιότερο. Και δεν είναι πια δικό σου. Είναι δικό μας.

χαρτογραφία στιγμών

Κυκλοφορείς σε μια πόλη που την ξέρεις καλά. Την ξέρεις σχεδόν σαν την παλάμη σου. Μπορείς να περπατήσεις σ' αυτήν σχεδόν στα τυφλά. Ξέρεις τα ονόματα των δρόμων της; Τις πλατείες; Τα πάρκα; Τα ονόματα των μαγαζιών; Όχι. Ξέρεις όμως τις σιωπές της. Ξέρεις όμως τις ανάσες της. Ξέρεις τις στιγμές που έζησες εκεί. Τις στιγμές αυτές που είναι ολόδικές σου, μοναδικές. Που κρατάς φυλαγμένες στη μνήμη των αισθήσεων. Που θα θυμάσαι πάντα, κάθε φορά που θα περνάς από τη γνωστή γωνία, κάτω από το δέντρο, μέσα από τη στοά, μπροστά από το ερείπιο, δίπλα απ' το πάρκο.
Σκέψου λίγο την ίδια αυτή πόλη. Έχεις ξεδιπλώσει πάνω της, με χρωματιστά νήματα, διαδρομές. Αλληλουχίες στιγμών. Έχεις χαρτογραφήσει τη μοναξιά σου και τους μελαγχολικούς περιπάτους, τις βιαστικές πορείες με το κεφάλι σκυμμένο να κοιτάει τις μύτες των παπουτσιών, τις κινήσεις ρουτίνας, τα αδιάφορα βήματα, τις στιγμές που απλώς περίμενες να περάσουν. Έχεις χαρτογραφήσει τις όμορφες βόλτες, τις περπατητές εξομολογήσεις, τα μυστικά που εξαφανίστηκαν σε γωνίες, σε εισόδους καταστημάτων, τα όνειρα που κρύφτηκαν στα κλαδιά του πεύκου. Έχεις χαρτογραφήσει τα ρομαντικά ραντεβού, τις τρυφερές αγκαλιές, τα χέρια που ακούμπησαν απαλά στα μαλλιά σου, τα βήματά σας που συγχρονίστηκαν, το πεζούλι όπου ένιωσες το χτύπο της καρδιάς του, το κοίταγμα του φεγγαριού κάτω από το όμορφο μπαλκόνι και τη μυρωδιά του πιο παθιασμένου φιλιού.
Κάθε στιγμή και άλλο συναίσθημα. Κάθε διαδρομή και άλλο χρώμα. Διαδρομές που τέμνονται, πολλαπλά, σε πολλά σημεία. Πολλές πόλεις πάνω στον ίδιο χάρτη. Κάθε φορά βρίσκεσαι σε μια διαφορετική. Κάθε φορά, μέσα σ' αυτήν την πόλη που ξέρεις σαν την παλάμη σου, ανακαλύπτεις μια νέα.

debtocracy

Αναμεταδίδω από pepperann...

Debtocracy... ένα ντοκιμαντέρ για την (οικονομική) κρίση στην Ελλάδα. Ιστορία, οικονομία, αίτια, προβλήματα, λύσεις, αδιέξοδα, πολιτική. Μια παραγωγή που χρηματοδοτήθηκε εκ των υστέρων από τους θεατές της. 
Τα δικά μου σχόλια μάλλον περισσεύουν.

ομελέτα παπιγιόν!

Μπορεί να μη σου αρέσουν και πολύ οι γάμοι. Μπορεί να μισείς την πολυκοσμία. Μπορεί να νιώθεις ξενέρωτος και αντικοινωνικός πολλές φορές. Μπορεί να μη γνωρίζεις την οικογένειά σου και αυτό να μη σου φαίνεται και τόσο παράξενο. Μπορεί... Συμβαίνει και σε άλλους, να είσαι σίγουρος.

Είναι φορές όμως που όλα γυρίζουν ανάποδα.
Και ανακαλύπτεις ξαδέρφια που αμυδρά είχες ακούσει για την ύπαρξή τους, άλλα που δεν είχες δει ποτέ, άλλα που θυμάσαι μόνο φασκιωμένα κλαψιάρικα και φαλακρά σ' ένα καρότσι και άλλα που είχες χάσει τα ίχνη τους για πολλά πολλά χρόνια. Και αντικρίζεις θείους που ηχούσαν σαν μύθοι άγνωστων πολιτισμών στο μυαλό σου. Και προσπαθείς να αποκαταστήσεις ένα σπασμένο γενεαλογικό δεντράκι. Με αρκετή επιτυχία, για πρώτη φορά στη ζωή σου...
Είναι νύχτα με φεγγάρι και δροσιά, έχει αεράκι όσο χρειάζεται και πολλά δέντρα τριγύρω. Διάχυτη ατμόσφαιρα πάρτι, μουσική για όλους, φαγητό και κρασί. Γυμνές συζητήσεις που ξεφεύγουν από τα τυπικά οικογενειακά που αποφεύγεις, αστεία και χαμόγελα παντού. Ένα ζευγάρι που λάμπει και φωτίζει τριγύρω και μεταδίδει ενέργεια και ενθουσιασμό.
Είσαι ξαφνικά ένας όμορφος άνθρωπος ανάμεσα σε όμορφους ανθρώπους. Ατελείς, όλοι, αλλά αυτή είναι η ομορφιά. Και ξαφνικά ο χορός είναι ένα μέσο για να πέσουν οι μάσκες, ένα μέσο για να μοιραστείς τη χαρά σου. Ένα μέσο για να γεννηθεί ένα σύννεφο από θετική ενέργεια. Και ξαφνικά, όλοι διαθέτουν λίγη τρέλα μέσα τους, μέσα στην ευφορία όλοι είναι και λίγο αυθόρμητοι, ακόμη και άθελά τους.
Κι ο σοβαρός αξιότιμος ξάδερφος γίνεται σε μια νύχτα πραγματικός Μαζωνάκης, με κοινό που προσκυνάει και λιώνει για χάρη του. Όλοι στην πίστα... πίστα... πίστα... πίστα... και εφέ ηχητικά με το στόμα. Κι έτσι καταλήγει μια ομάδα συγγενών να κυλιέται στα πατώματα τρίβοντας το πιπέρι, τραγουδισμένο α καπέλα από τη θεία που έγραφε τα στιχάκια του Άη-Βασίλη. Κι η πάντα μετρημένη γιαγιά να χορεύει ροκ εντ ρολ.
Ωραία όλα αυτά. Ξέρεις όμως ότι τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από ωραία όταν μαγειρεύεται στα κρυφά, σε μια γωνιά του κήπου, η ομελέτα με το παπιγιόν του γαμπρού. Συνομωσία της θεόμουρλης θείας και του συμπαθή γκρουβαλάκου που είναι η μασκότ του πάρτι. Από αυτήν τρώνε οι χορευταράδες και συνεχίζουν το χορό. Και κατά την παράδοση, έτσι είναι που ο γάμος στεριώνει.

Μακάρι να 'ναι έτσι τα γαμήλια πάρτι κι οι γάμοι να μένουν φορτισμένοι με μια τέτοια δόση ενέργειας και αισιοδοξίας. Μακάρι οι οικογένειες να γνωρίζονται λίγο καλύτερα και να βλέπονται λίγο συχνότερα και μακάρι να ανακαλύπτουν λίγα λίγα τα κοινά που είχαν κρυμμένα ο ένας απ' τον άλλον.

Να ζήσετε!

[στη φωτιά... (καλ)ομελέτα κι έρχεται...]

το μεγάλο βιβλίο...

Είναι σαν ένα γιγάντιο άλμουμ. Σαν ένα υπέρογκο λεύκωμα. Μας χωράει όλους μέσα. Ολόκληρους. Είναι ανεξάντλητο. Είναι χρωματιστό. Είναι χαρούμενο. Είναι λυπημένο. Είναι γρήγορο. Είναι άμεσο. Είναι απλό. Είναι εύκολο. Πολύ εύκολο. Είναι δωρεάν. Είναι στο κινητό σου. Είναι παντού. Μπορείς κι εσύ να είσαι μέρος του. Μπορείς κι εσύ να είσαι κάτι. Join us!

Μια τρέλα. Απόλυτη. Ένα παραλήρημα. Ένας κόσμος ολόκληρος. Είναι καλοκαίρι και είσαι μέσα. Μαζί με όλους σχεδόν τους φίλους σου. Λέξεις, μουσικές, εικόνες, σκέψεις, κείμενα, βίντεο, ειδήσεις,  αηδίες.
Όλα πάνε κι έρχονται. Ανεξέλεγκτα. Αβοήθητα. Ασυνόδευτα. Δεδομένα ταξιδεύουν μόνα στο ιντερνετικό κενό, όπως τα μπουκάλια με μηνύματα στη θάλασσα. Μόνο που μπορούν να έχουν ταυτόχρονα πολλούς αποδέκτες. Πάντα όμως είναι μόνα. Ποτέ δεν ξέρεις αν έφτασαν. Δεν ξέρεις πού έφτασαν. Δεν ξέρεις αν ταλαιπωρήθηκαν στο δρόμο. Αν το ταξίδι ήταν καλό. Τα φιλάς στο μέτωπο και τα στέλνεις. Αποχαιρετισμός. Άλλα φτάνουν σ' εσένα. Δεν ξέρεις από πού. Δεν ξέρεις πώς. Περνάνε πλάι σου. Ψαρεύεις. Αν θέλεις τους δίνεις σημασία. Κάποια σε κάνουν να ενοχλείσαι, άλλα να αηδιάζεις, άλλα απλώς περνάνε απαρατήρητα. Κάποια τα πετάς πίσω στη θάλασσα. Κάποια σε κάνουν να γυρίσεις το κεφάλι και να τα προσέξεις. Να σταματήσεις. Ίσως να γελάσεις. Ή να κλάψεις. Μόνος. Κάποτε ίσως αντιδράσεις. Ίσως απαντήσεις. Ίσως δώσεις σημεία ότι πήρες το μήνυμα. Ίσως πεις ένα ψέμα. Μια εξυπνάδα. Κάτι αστείο. Κάτι ευχάριστο. Μια υπερβολή. Ίσως υπάρξει ανταπόκριση. Μια μικρή συνομιλία, κάτι.
Όλα πάνε κι έρχονται. Ανεξέλεγκτα. Αυτά που θέλεις να δεις κι αυτά που δε θέλεις να μάθεις. Αυτά που θέλεις να πεις κι αυτά που άλλοι είπαν για σένα. Χωρίς εσένα. Κάποτε ψάχνεις κάτι που θέλεις να βρεις. Ανοίγεις ξένα συρτάρια. Περιπλανιέσαι σε σκονισμένες αποθήκες. Αντικρίζεις άπλυτα πιάτα και λερωμένες τουαλέτες. Μυρίζεις φρεσκοπλυμένα εσώρουχα. Κυλιέσαι σε ζεστά ανακατωμένα σεντόνια. Τρυπώνεις σε ένα πατάρι. Μυρίζεις τη σοφίτα. Χωρίς να φοβάσαι μήπως σε πιάσουν ξαφνικά να χαϊδεύεις έναν παλιό καθρέφτη. Είναι μια σκηνοθετημένη σοφίτα. Επιμελώς ακατάστατη και αυθόρμητη όμως. Τόσο που να σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι μπήκες εκεί λίγο στα κρυφά.
Άλλοτε περιμένεις. Κάτι. Κάποιον. Κρυφοκοιτάς από τη γωνία. Κρατάς την ανάσα σου. Παίζεις κι εσύ το κρυφτό σου. Χωρίς πρόσωπα. Με τα πρόσωπα της φωτογραφίας. Με τα παγωμένα βλέμματα μιας άλλης στιγμής. Με ενέργεια ψηφιακών σημάτων.
Ωραία όλα αυτά, δε λέω. Γοητευτικά. Ανακαλύπτεις ένα σωρό κόσμους μακρινούς από το δικό σου. Απρόσμενα. Ανακαλύπτεις ανθρώπους και πράγματα που αγνοούσες. Ξαφνικά. Είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσεις κι αυτός. Μερικές φορές μοιάζει σαν να φωνάζεις σε μια χαράδρα. Αδειάζεις τα νεύρα σου, την πίκρα σου. Διατυμπανίζεις τη χαρά σου. Και μετά; Τί μένει μετά; Βγαίνεις κάποια στιγμή από αυτό το σύμπαν. Πρέπει. Νιώθεις κάπως πλουσιότερος; Νιώθεις κομματάκι πιο γεμάτος; Νιώθεις ολόκληρος;

Είναι παράξενο. Είναι παράξενος ο τρόπος που μαγνητίζει αυτό το τεράστιο βιβλίο. Και πανέξυπνος. Κρίνω εκ του αποτελέσματος. Τα έχει όλα. Θέλεις μουσική; Είναι εδώ... Θέλεις κουλτούρα; Έχει σελίδες με βιβλία για τους πιο διανοούμενους... Θέλεις τέχνη; Έχει κι απ' αυτό... Θέλεις καψούρα; Αυτό κι αν περισσεύει... Θέλεις αστεία; Είναι εδώ... Θέλεις παιχνίδια; Μπορείς να διαλέξεις... Θέλεις να θυμάσαι γενέθλια, επετείους, ονόματα, σχέσεις, πληροφορίες; Δε χρειάζεται, θα σου υπενθυμίζει πάντα και τα πάντα. Θέλεις να ανοίξεις τον κύκλο σου; Φροντίζει αυτό για σένα, διαλέγοντάς σου ανθρώπους που μπορεί να ξέρεις ή να ενδιαφέρεσαι να μάθεις... Θέλεις να πας για ψώνια; Έχει διαφημίσεις, πού να κοιτάς βιτρίνες τώρα, πού να ψάχνεις προσφορές... Θέλεις να μιλήσεις; Ελεύθερα, έχει και τσατ... Θέλεις να γράψεις; Άνοιξε μια νέα σημείωση... Θέλεις να φιλοσοφήσεις; Ανοιχτά... Θέλεις να δείξεις το άλμπουμ σου; Ορίστε... Θέλεις να κορνιζάρεις τις φωτογραφίες; Έχουμε πολλούς τοίχους... Θέλεις να κάνεις το φωτογράφο; Εδώ είναι το κατάλληλο μέρος... Μπορείς να φτιάξεις ακόμη και το Μουσείο του Εαυτού σου... Έτσι, για τους πιο ματαιόδοξους.
Όλα είναι εδώ. Οι βασικές εφαρμογές του διαδικτύου συγκεντρωμένες σε μία. Είναι απλό. Είναι εύκολο. Σου το 'πα απ' την αρχή. Δε θέλει κόπο. Ούτε τρόπο. Θέλει το χρόνο σου κι εσύ τον προσφέρεις. Τον σκοτώνεις. Του δίνεις φιλάκι στο μέτωπο και τον αποχαιρετάς μαζί με τα μπουκάλια και τα μηνύματα.

Δεν μπορεί, κάτι καλό θα συμβαίνει σ' αυτό το γιγάντιο βιβλίο. Ή είμαστε ηλίθιοι σ' ένα σύμπαν ηλιθίων.

[αντί (αυτο)κριτικής...]

ηλιοβασίλεμα

Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις.

 - [...] Βλέπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό, είναι κρίμα! Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια όταν θα μ' έχεις ημερώσει! Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα...

[...]

- Μα τώρα θα κλάψεις!

- Ναι, σωστά.

- Και τότε τί κέρδισες;

- Κέρδισα, γιατί μου μένει το χρώμα του σταριού.

[Ο Μικρός Πρίγκηπας, κεφ. ΧΧ]

Θυμάσαι, ήσουν 8 χρονών, μικρή, αδύνατη με κόκκινη καρό φουστίτσα, κόκκινο καλσόν και φθαρμένα μποτάκια. Περίμενες την Τετάρτη για να διαβάσεις το Μικρό Πρίγκηπα. Υπολόγιζες τη βδομάδα σου γύρω από την Τετάρτη. Και ήξερες ότι είχες περίπου δύο ώρες το απόγευμα για να καθίσεις αναπαυτικά και ήρεμα μαζί με το βιβλίο που μύριζε εφηβεία του μπαμπά και σκονισμένο ράφι. Δύο ώρες για να ταξιδέψεις με την αλεπού και το τριαντάφυλλο. Δύο ώρες για να χωρέσεις στην παιδική σου φαντασία όλα εκείνα τα παράξενα. Δύο ώρες κάθε Τετάρτη.

 

Είναι τα χωράφια με το στάρι, η μνήμη μιας σφαίρας, η εικόνα αυτού που δεν υπήρξε. Είναι το ποτέ που ενυπήρξε στο πάντα. Είναι οι μέρες που δε χωράς πουθενά. Που θέλεις να πάρεις τη φανταστική σου σχεδία και να φύγεις για άλλους κόσμους. Είναι οι φορές που τίποτα δε σου μοιάζει αρκετό. Είναι οι στιγμές που τα πάντα μπορεί να σε συγκινήσουν.

Κι εσύ, που κρύβεσαι δειλά πίσω από τις πολυκατοικίες, γύρνα πίσω. Παίρνεις μαζί σου κάτι από μένα.