νυχτερινό...

Ένα βράδυ. Ένα καθιστικό. Δύο κοπέλες. Μία τηλεόραση. Δύο υπολογιστές. Ένα βιβλίο.

Η τηλεόραση είναι ανοιχτή, μα βουβή. Εικόνες αλλάζουν, χρώματα και φωτεινές λάμψεις πάνε κι έρχονται. Ξαπλωμένη στον καναπέ η μία, με τον υπολογιστή αγκαλιά. Ήχοι πλήκτρων και πνιχτά γελάκια. Καθισμένη στην τραπεζαρία ακριβώς από πίσω η άλλη, με το βιβλίο και τον υπολογιστή μπροστά. Σιγανή μουσικούλα, μερικά κλικ και σελίδες που γυρίζουν. 

Κάποια στιγμή τηλέφωνο χτυπάει. Κάποια στιγμή φτάνει μια ειδοποίηση, απότομος, κοφτός ήχος. Κι ένας αναστεναγμός. Κάποια στιγμή ανταλλάσσουν κουβέντες. Συνυπάρχουν, παράξενα, αλλά συνυπάρχουν. Και ταυτόχρονα, συνυπάρχουν με άλλους ανθρώπους εκτός του δωματίου, εκτός του σπιτιού. Τα πλήκτρα τους ενώνουν.

Κατά έναν περίεργο τρόπο τα όρια του σπιτιού έχουν επεκταθεί πέρα από αυτό, πέρα από την πολυκατοικία, τη γειτονιά, την πόλη, τη χώρα. Μα πρώτα από όλα, τα όρια του σώματος έχουν επεκταθεί πέρα από αυτό, τα χέρια μάς συνδέουν με το ψηφιακό δίκτυο υπερσυνδέσεων. Ανταλλάσσουμε ψηφιακές μακρινές ζεστές αγκαλιές, ψηφιακά χαμόγελα τρυφερότητας, ψηφιακούς προβληματισμούς, κάνουμε ακόμα και ψηφιακό φλερτ. Μέσα σε δευτερόλεπτα υποδεχόμαστε έναν ολόκληρο κόσμο στο σπίτι μας, στη ζωή μας, εισβάλλουμε σε άλλα σπίτια, σε άλλες ζωές. Μέσα σε δευτερόλεπτα κλείνουμε τις συνδέσεις γύρω μας και είμαστε μόνοι. Μέσα σε δευτερόλεπτα απομακρυνόμαστε από τον άνθρωπο με τον οποίο χωροχρονικά συνυπάρχουμε για να προσεγγίσουμε άλλους, χωροχρονικά μακριά μας. Και μέσα σε δευτερόλεπτα επιστρέφουμε στην πραγματικότητα του εδώ και του τώρα, της υλικότητας του σώματός μας, που δεν μπορεί παρά να βρίσκεται σε ένα σημείο τη φορά. Στον καναπέ. Ή στην τραπεζαρία.
Καλό ή κακό, τα πράγματα ευτυχώς δεν έχουν ποτέ μια μόνο όψη. Προσθέτει όμως μια ακόμη διάσταση στη ζωή μας, στον τρόπο που αυτή κυλάει, στον τρόπο που εμείς την αντιλαμβανόμαστε. Εξαρτημένοι απόλυτα από αυτά τα πλήκτρα, μα ελεύθεροι να γεφυρώσουμε αποστάσεις.
Θυμάσαι την τελευταία νύχτα που πέρασες χωρίς ρεύμα στο σπίτι; Θυμάσαι την τελευταία νύχτα που πέρασες χωρίς ούτε μια κουβέντα στο σπίτι;

[το soundtrack!]

κάτι μικρό... κάτι όμορφο...

Αυτό που σε κάνει να χαμογελάς μπροστά στην οθόνη, τότε που φωτίζονται τα μάτια σου από μια παράξενη λάμψη. Αυτό που σε κάνει να ακτινοβολείς χωρίς αιτία ανάμεσα στο πλήθος που τρέχει βιαστικό. Αυτό που σε κάνει να κοιτάς τα αστέρια και να ονειρεύεσαι πως ήδη είσαι εκεί πάνω.

εδώ, στον ουρανό!

για μικρούς και μεγάλους!

Σσσσ! Ησυχία και ακούστε με προσοχή...

Μα στη μύτη δεν το βάζει,
το σκουπόξυλο φωνάζει
και τον κόσμο όλο γυρίζει
και τα μάτια όλων ραντίζει.

Την ασχήμια παραβλέπουν
και καμιά ελιά δε βλέπουν,
μα είναι εκεί κι αυτή κι οι τρίχες
που δε θα`θελες να είχες!

μικρές καθημερινές ενοχλήσεις

[αν βαρεθήκατε την γκρίνια μη διαβάσετε παρακάτω!]

1. Με ενοχλεί όταν κάποιος μιλάει στο τηλέφωνο μέσα στα ΜΜΜ. Ειδικά όταν μιλάει δυνατά. Μου διαταράσσει τον ειρμό τον σκέψεών μου, εισβάλλει στο προσωπικό μου πεδίο. Παραβιάζει τα όριά μου και διασπά το εύθραυστο συννεφάκι στο οποίο βρίσκομαι.

2. Μέσα σε ένα τρόλεϊ το βράδυ μπορεί κανείς να δει να βγαίνουν από τσάντες και τσέπες τα πιο απίστευτα πράγματα. Μπουκαλάκια πλαστικά απροσδιορίστου περιεχομένου τυλιγμένα σε σακούλες, κάλτσες συνήθως άπλυτες, κάθε λογής χαπάκια, βερνίκια νυχιών, ψαλιδάκια νυχιών, χτένες, είδη μακιγιάζ, φακοί επαφής, παμπάλαια βιβλία σε κάθε γλώσσα του κόσμου, κουτάκια που περιέχουν από κόσμημα μέχρι πετραδάκι ή φυλαχτό, φωτογραφίες ευλαβικά τυλιγμένες μέσα σε πάνινα φακελάκια, χιλιοσκισμένα σημειωματάρια, ακόμη και τετράδια που είναι γραμμένα και μουτζουρωμένα-σβησμένα σε όλες τις σελίδες, παιδικά ρουχαλάκια, καπάκια αναψυκτικών και πολλά άλλα που μάλλον ξεχνάω να αναφέρω... Όλα αυτά χρησιμοποιούνται κιόλας επιτόπου με κάποιον τρόπο, δε βγαίνουν στην επιφάνεια απλώς για να διακοσμήσουν το χώρο. Παρά τις οπτικές, ακουστικές, απτικές και οσφρητικές παρενέργειες που αυτό συνεπάγεται. Όταν είμαι μέσα σε ένα τέτοιο τρόλεϊ θέλω να κατέβω δυο στάσεις πριν τον προορισμό μου και να πάω με τα πόδια. Πηδώντας έξω με ορμή κατά την αποβίβαση και ρουφώντας όσο φρέσκο αέρα μπορούν να χωρέσουν τα πνευμόνια μου.

Ε, λοιπόν, είναι φορές που με ενοχλεί όλο αυτό το σύστημα συμβάντων.

κυριακάτικο πρωινό σε ήχους

Ξυπνητήρι διστακτικό. Σεντόνια που στριφογυρίζουν. Ακόμα υπάρχει ο ήχος των ονείρων. Ένας γλυκός, μελαγχολικός απόηχος... Ξυπνητήρι πιο αποφασισμένο! Παντζούρι που ανεβαίνει νωχελικά. Σελίδες βιβλίου γυρίζουν. Φωνές βγαίνουν από το βιβλίο. Πατ! Το βιβλίο ακουμπάει στο γραφείο. Διστακτικά βήματα, πάτωμα που τρίζει. Τσακ! Η ασφάλεια του θερμοσίφωνα. Ένα ήρεμο ροχαλητό από το μέσα δωμάτιο. Ο ήχος της ευτυχίας. Ο υπολογιστής σας καλοσωρίζει! Ο ηλεκτρικός κυλάει πάνω στις μπετονένιες ράγες του. Ντουλάπια και συρτάρια στην κουζίνα... Ψυγείο. Το κουτί των δημητριακών. Χρατς χρουτς! Πόρτα δωματίου που κλείνει, ξανά οι σανίδες που τρίζουν. Μερικά πουλιά κελαηδούν στο μπαλκόνι, ένας σκύλος κυνηγάει μια γάτα στο πεζοδρόμιο. Χαμηλή μουσικούλα. Ένα καινούριο μήνυμα. Πλήκτρα, γρήγορα και ρυθμικά. Μετά πιο σκεφτικά και αργά. Μικρές νότες πιάνου από πάνω. Πέρασε η ώρα. Οι νότες δυναμώνουν, παίρνουν ρυθμό. Βηματάκια και διακόπτες που ανοίγουν, πνιγμένα χαχανητά. Ζωηρή συζήτηση. Λογομαχία από το φωταγωγό, άνευ αιτίας. Μα είναι Κυριακή! Ζωηρή συζήτηση στο σπίτι. Διακόπτης του μπάνιου, καζανάκι. Οδοντόβουρτσα τρίβεται αποφασιστικά στα δόντια. Βρύση ανοίγει και κλείνει. Από πάνω η Αμελί συνεχίζει στο πιάνο, λίγο ξεκούρδιστα... Ο ήχος του ντους, τόσο λυτρωτικός! Πιστολάκι με ατελείωτο νερό που τρέχει. Η πετσέτα γυρίζει πάνω στο κρεμαστάρι της, φρρρρ!

Είναι Κυριακή και τα πουλάκια κελαηδούν ακόμα.

τεντωμένο

Λέξεις.
Προσεκτικά απλωμένες. Απρόσεκτα πεταμένες.
Περνάς ανάμεσα.
Σκέψεις.
Άτακτες, ανασφαλείς. Σίγουρες, κάποτε επιθετικές.
Συνεχίζεις διστακτικά.
Πράξεις.
Ήρεμα εκτελεσμένες. Πικρά μετανιωμένες.
Προχωράς...

Όνειρα.
Κάνεις όνειρα όπως όλοι.
Τα αστέρια ίσως γελάνε μαζί σου.
Σε τεντωμένο σχοινί ισορροπούμε καρδιά μου.

το χιόνι που δεν έστρωσε

Χιονίζει! Χιονίζει!
Μικρές και μεγάλες χαρούμενες άσπρες νιφάδες πέφτουν χορεύοντας από τον ουρανό. Έχουν βάλει τα καλά τους, είναι φρέσκιες, καθαρές και σιδερωμένες! Ανάλαφρες και ανέμελες! Κυρίως αυτό το τελευταίο. Προσγειώνονται στο χώμα, στην άσφαλτο, στο τσιμέντο, στο πλακάκι, στα χαλίκια, στη χλόη, στο καπώ του αυτοκινήτου, στην κορυφή ενός δέντρου. Μοιάζουν με τους πιο έμπειρους αλεξιπτωτιστές. Αιωρούνται για λίγο κι έπειτα ακουμπούν μαλακά και ήρεμα. Μένουν εκεί για λίγα δευτερόλεπτα, ίσως για σχεδόν ένα λεπτό. Κι εξαφανίζονται... Τα φουστάνια τους χάνουν το εκθαμβωτικό τους λευκό και γίνονται αόρατα. Κυλάνε στη γη, βουλιάζουν στο χώμα. Και ύστερα τίποτα. Μόνο μικρές λιμνούλες. Και λάσπες.
Αυτές οι νιφάδες μού μοιάζουν με τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Με τις προσπάθειες που πέφτουν στο κενό. Με τους αγώνες που χάνονται.

Θά 'θελα κάθε φορά που χιονίζει ένα παχύ λευκό στρώμα να καλύπτει τα πάντα.

 

[η απελπισία του δέντρου. παρίσι, μάρτιος 2011]