μνήμες απρόσμενες!

της επί χρήμασι(ν) διδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα

Δεν ξέρω γιατί και πώς μου ήρθε αυτή η φράση, Δευτέρα πρωί μέσα στο τρόλεϊ, καθώς κοιτούσα ήρεμα και αφηρημένα έξω απ' το παράθυρο. Μας την έλεγε συχνά μια πολύ αγαπημένη φιλόλογος στο λύκειο... Κι έτσι ξαφνικά, βρέθηκα να σκέφτομαι δοτικές και ευκτικές, περισπωμένες, δασείες, οξείες, βαρείες και ψιλές. Απαρέμφατα και υποτακτικές, δεύτεροι τύποι. Κατηγορούμενα, έμμεσα και άμεσα αντικείμενα, δευτερεύουσες, προσδιορισμοί κάθε είδους. Κάθε κείμενο, μια ευκαιρία για τον ντετέκτιβ να λύσει το συντακτικό μυστήριο... Και τί ευτυχία να βρίσκεις τους ενόχους!
Και κάπως έτσι, έφτασα σε μια ξεχασμένη παναγιώτα, μια παναγιώτα που ξεθώριασε και έσβησε σιγά σιγά. Ήταν εκείνη που αγαπούσε τα Αρχαία με πάθος, σχεδόν όπως μια ξένη γλώσσα, εκείνη που δε χόρταινε να ψάχνει τα υποκείμενα και τα αντικείμενα, που δεν ηρεμούσε αν δε λυνόταν σωστά το μυστήριο. Την άφησα να φύγει νομίζω, κάπου εκεί στο λύκειο, διαλέγοντας κατεύθυνση. Και μετά ταξίδεψα στην παναγιώτα που ήταν ερωτευμένη με τα μαθηματικά πιο πολύ από ποτέ, που έβλεπε την ακλόνητη (;) νομοτέλειά τους παντού. Και στην άλλη, που ήθελε να καταλάβει τα πάντα για το πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος. Που ρώταγε γιατί η θάλασσα φαίνεται γαλάζια και άλλα πολλά που πια ούτε θυμάμαι. Συνάντησα και την παναγιώτα που ενθουσιαζόταν με κάθε είδους γρίφους λογικής και παράδοξα. Κάθε μια έδινε τη σκυτάλη στην επόμενη, ώσπου κατάλαβα: η παναγιώτα που θέλει να γίνει μηχανικός είναι η πιο δυνατή. Μηχανικός στην αρχιτεκτονική δεν γίνεσαι, το πήρα χαμπάρι και την έδιωξα κι αυτήν όπως και τις προηγούμενες...

Έτσι ξαφνικά, κοιτώντας την υγρασία στο τζάμι, αρχίζεις χωρίς λόγο να νοσταλγείς τις παναγιώτες που έχασες, αυτές που έθαψες κι αυτές που ξέχασες... Πριν βάλεις τα κλάματα όμως, σκέψου τις παναγιώτες που κέρδισες. Αυτές που δεν είχες ιδέα ότι θα συναντήσεις και βγήκαν από το μαγικό κουτί τις πιο κατάλληλες και ακατάλληλες στιγμές. Χαιρέτα τες, τώρα που είναι μαζί σου. Δε θα είναι για πάντα ξέρεις! Και κάθε μέρα, μην ξεχνάς να καλωσορίζεις τη μικρή εκκολαπτόμενη παναγιώτα που φιλοξενείς.
Αν θα είσαι πάντα εσύ; Το συνεκτικό (ορατό ή αόρατο) νήμα που κρατάει τις παναγιώτες απ' το χέρι, αυτό είσαι εσύ! Και οι κλωστές που σου ξεφεύγουν στο δρόμο, τα χνούδια που αφήνεις στον άνεμο είσαι εσύ! Οι αναμνήσεις αυτές είσαι εσύ!

Και τώρα, μπορείς να κοιτάξεις ένα φύλλο που αιωρείται, αιωρείται, αιωρείται... και κολλάει στο τζάμι δίπλα σου. Ωπ! Όταν ξεκολλήσει, θα είναι διαφορετικό. Όμως για σένα θα είναι το φύλλο που σε έκανε να γελάσεις με τη σκέψη που σου πρόσφερε... Καλημέρα!