Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

θα μου γνωρίσεις... εμένα;

Ξυπνάς κάθε μέρα δίπλα σε κάποιο εγώ μου. Κάπου συναντιόμαστε. Μιλάμε. Μου θυμίζεις εμένα, ξεδιπλώνεις εμένα. Με βοηθάς κάθε φορά να ανακαλύψω αυτό που δεν ξέρω (ακόμη) ότι κρύβω μέσα μου, σε βοηθάω να καταλάβεις τα όριά σου. Κι ύστερα, προσπαθείς να τα φτάσεις. Κι εγώ, ξεκινάω ένα νέο δρόμο. Όταν συναντηθούμε ξανά θα είμαστε πια κάποιοι άλλοι. Και ξέρεις γιατί; Γιατί, αγαπημένε, θα έχω πλησιάσει το εγώ μου, θα έχεις γίνει πιο εσύ από ποτέ. Και ταυτόχρονα, θα έχουμε απλωθεί ήρεμα και ελεύθερα ο καθένας προς τη θάλασσα του άλλου. Τα ρούχα που ανταλλάξαμε θα επιπλέουν στο νερό ανάμεσά μας...

Joan Miró | Bleu II (1961)

Δε διαφέρουμε πολύ από αυτές τις μαύρες τελείες.
Η κάθε μια από μόνη της δεν είναι παρά μια μαύρη τελεία, και ίσως κανείς να σκεφτεί ότι μπορεί να φτιάξει κι εκείνος πολλές τέτοιες μαύρες τελείες, ίσως ακόμη και καλύτερες. Όλες μαζί όμως, σε αυτό το συνδυσμό θέσεων, χρωμάτων και αλληλεπιδράσεων, απαρτίζουν έναν εξαιρετικό πίνακα. Και μέσα στο σύνολο, η κάθε μαύρη τελεία αποκτά το χαρακτήρα της, γίνεται μοναδική. Εξάλλου, δεν είναι όλες ίδιες!
Έτσι κι εμείς, μέσω της συνύπαρξης με τους άλλους γινόμαστε ο εαυτός μας. Κάποιος πάντα μας εμπνέει και μας κινητοποιεί, μας ξεκλειδώνει. Φίλος, γονιός, δάσκαλος, άγνωστος, τυχαίος, μακρινός, πλατωνικός... Κάποιος! Εν αγνοία του... Μέσα από μια διαρκή διαδικασία σχέσεων, αλληλεπιδράσεων και ετεροπροσδιορισμών, η εικόνα συμπληρώνεται. Σ' αυτήν έχουμε θέση αυτόνομη, ξεχωριστή, έχουμε ταυτότητα.
Κι ας είναι μόνο στιγμιότυπο, εικόνα μαγική, που αλλάζει κάθε τόσο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: