προσγείωση

- Πέφτω απ' τα σύννεφα. 
- Ποιός σου είπε να πας εκεί πάνω;
- Πήρα το θάρρος, πήρα πρωτοβουλία. Και ήταν όμορφα...

Αυτό το συναίσθημα της προσγείωσης κουβαλάει μέσα του μια γεύση γλυκιά και μια πικρή ταυτόχρονα. Είναι ικανοποίηση, λύτρωση, κάθαρση. Ξαλάφρωμα. Επιτέλους ανακάλυψες τί πραγματικά συμβαίνει, συνειδητοποίησες τη ροή των γεγονότων, τη σχέση τους. Αποκωδικοποίησες. Είναι λύπη, απογοήτευση, μελαγχολία. Νοσταλγία για την εποχή της αθωότητας, που έχει πια περάσει ανεπιστρεπτί. Όπως όλα όσα σου συμβαίνουν. Εύχεσαι να ήσουν και πάλι ανέμελος, ήρεμος, ξένοιαστος και χαρούμενος. Να ήσουν και πάλι στα σύννεφα.

Στην ουσία δεν πέφτεις απ' τα σύννεφα, δε χάνεις τη γη κάτω απ' τα πόδια σου. Επιλέγεις να κατέβεις. Επιλέγεις να προχωρήσεις μπροστά. Επιλέγεις να μεγαλώσεις. Να ωριμάσεις. Να πονέσεις. Να δυσκολευτείς. Αποφασίζεις να εξερευνήσεις αυτό που σε τρόμαζε. Να αντιμετωπίσεις όσα καλά είχες καταφέρει να κρύψεις στο σκονισμένο μπαούλο του υποσυνείδητου. Ακούς τις φωνές που επιδεικτικά αγνοούσες και κινητοποιείσαι.

Κατεβαίνεις... Η προσγείωση είναι πρώτα απ' όλα γνωριμία με τον εαυτό σου, κατάδυση στο εσωτερικό. Άκρως απαραίτητη. Είναι ένα νέο ταξίδι, λιγότερο φωτεινό αλλά όχι λιγότερο αισιόδοξο. Άλλωστε, τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Οι εναλλαγές μας είναι πάντα ευπρόσδεκτες.
Και μας ανανεώνουν!

Την άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις...

Κάπου το διάβασα, δε θυμάμαι πού. Είναι όμως μια πολύ ταιριαστή σκέψη για το ταξίδι που ετοιμάζεσαι να κάνεις. Και μια πολύ όμορφη αντίδραση απέναντι σε όσα σου επιφυλάσσει το μέλλον. 

- Είμαι έτοιμη.
- Καλό ταξίδι!

http://www.youtube.com/watch?v=IZqbVhL2Cwc

μικρές καθημερινές ουτοπίες...

Μικρές, καθημερινές ουτοπίες. 
Όνειρο και πραγματικότητα. Η ζωή. Εδώ, στη γη. Ήσυχα, ανήσυχα. Όμορφα ή άσχημα. Καθημερινά. Απλά; Η ελπίδα. Η πτήση. Απογείωση. Εκεί. Στο άπειρο. Καλύτερα; 
Θα φύγουμε; 
Μα, έχουμε ήδη φύγει. Ποτέ δεν ήμασταν ολοκληρωτικά εδώ. Τί είναι το εδώ; Για ποιόν;

Ζούμε στις ουτοπίες μας. Κάπου εκεί, ανάμεσα στα ψέμματά μας και στην αλήθεια αυτού του κόσμου, βρίσκουμε τον εαυτό μας. Και είναι αυτές οι ουτοπίες μας που δημιουργούνται από τα θέλω μας και ορίζουν τις πράξεις μας. Είναι οι ίδιες που κινητοποιούν την καθημερινότητά μας, της δίνουν αξία και στόχο. Οι ίδιες που μας απογοητεύουν κάθε φορά που ανακαλύπτουμε πόσο άπιαστες είναι. Μέχρι να τις αντικαταστήσουμε με νέες ή να τις τροποποιήσουμε, ξανά και ξανά...

Παπαρούνα στον αέρα είναι ο στίχος από ένα τραγούδι της Κρίστης Στασινοπούλου (μελίσσια, από τα ηχοτρόπια, 1999). Το άκουγα στη λυκειακή μου εφηβεία. Τότε που είχα πολλές ουτοπίες, πολλά όνειρα και πολλές βίαιες συγκρούσεις με την πραγματικότητα. Σήμερα, με πολύ λιγότερες συγκρούσεις αλλά εξίσου πολλά όνειρα, ήρθε η στιγμή να το εκτιμήσω αλλιώς. Σαν παπαρούνα που αφήνεται στον άνεμο, ομαλά, αισιόδοξα και ήρεμα.
Με αυτή την ηρεμία ξεκινάει μια ιστορία σκέψεων και συναισθημάτων. Ακριβώς εδώ! Ακριβώς τώρα!

Καλώς ήρθατε!

http://www.youtube.com/watch?v=wu4jv0uQqWw